De ochtendstond heeft goud in de mond. Dat ervaren we bij Iona ieder jaar opnieuw op Goede Vrijdag. Dan maken we traditioneel een stille wandeling naar de Kruiskesberg om er samen de zon te zien opkomen. Ook dit jaar zorgde de wandeling, ondanks de niet allemaal even gewaardeerde aanpassingen, gelukkig weer voor een aantal magische momenten.
Op Goede Vrijdag hoor je bij Iona al heel vroeg de wekkers afgaan. Dat was dit jaar niet anders. Om half zes werd iedereen verwacht aan de Joriszaal voor een tas thee en een koek. Een half uur later ging de wandeling van start. Waar traditiegetrouw de jongeren en volwassenen samen op pad gaan, wandelden we dit jaar in gescheiden groepen, zodat alles conform de maatregelen kon verlopen. In combinatie met een paar onvoorziene omstandigheden zorgde dat vooral bij de jongsten voor een toch wat spannende start. Niet samen kunnen komen met de anderen in de Joriszaal? En na afloop apart ontbijten in de leefgroep? Het was wennen en de teleurstelling werd door onze tieners mopperend kenbaar gemaakt. Tradities houden er nu eenmaal niet van om verbroken te worden. De stille wandeling verliep daar-door bij de jongeren dit jaar net iets minder stil, maar gelukkig zorgde de natuur wel voor een paar mooie herinneringen. De maan die weerspiegeld werd in de Nete, de zon die zichtbaar naar de hemel klom… het blijft bijzonder.
Bezinning, poëzie en schuifelvoeten
Bij de volwassenen was er een grote opkomst. Ook heel veel collega’s wandelden mee, waaronder een paar nieuwe gezichten. De wandeling verliep in stilte – wat toch wel voor een vleugje magie zorgde – al had de ochtend uiteraard haar eigen klanken. Er werd tijd gemaakt voor wat rek- en strekoefeningen om de lichamen wakker te maken en hier en daar was er een kort moment van bezinning voorzien. Bij het begin van de wandeling sloot iedereen even de ogen om te luisteren naar de subtiele geluiden die in alle vroegte aan de dijk hoorbaar waren. Schuifelende voeten, een kraaiende haan, het lied van een wakkere vogel. Jochem las onderweg ook het volgende gedicht voor:
De tocht ging langs de dijk, over de Nete tot aan de Kruiskensberg. Daar kwam de zon, die tot dan toe alleen nog maar als gloed aanwezig was, zichtbaar op boven het water. Een grote gouden bol die zich in al zijn schittering liet bewonderen.
Een kruidig slotakkoord
Bij aankomst aan de Kruiskensberg, een bedevaartsoord in Nijlen, werd opnieuw even stilgestaan om bewust van de stilte te proeven. En ook hier gingen de ogen dicht. Half acht was het ondertussen en de wereld werd hoorbaar wakker. Meer vogels zongen hun lied, meer auto’s doorkliefden de ochtend en ook de andere geluiden van de dag zwollen aan. De busjes stonden klaar om iedereen terug naar Iona te brengen, waar het keukenteam voor een sober en lekker ontbijt had gezorgd. Op het menu stonden heerlijke kruidenpannenkoeken en verse kruidenthee, van kruiden die onderweg waren geplukt. Na de ochtendspreuk, in het teken van Goede Vrijdag, ging iedereen aan het werk. Met nog wat slaap in de ogen na de korte nacht, maar warm nazinderend van een bijzondere ochtend.
