De pensioengerechtigde leeftijd bereiken: voor onze verpleegster Marianne Vanbraekel was het geen reden om haar werk bij Iona te stoppen. Ze ging weliswaar minder uren werken, maar bleef er voor onze bewoners zijn. Nu Marianne op tram zeven stapt, wuift ze na 22 jaar trouwe dienst alsnog onze zorggemeenschap uit. Het officiële afscheidsfeest stellen we nog even uit tot we weer samen kunnen vieren. In afwachting blikt Marianne alvast terug op haar loopbaan.
Marianne, hoe ben je bij Iona terechtgekomen?
“Ik ben hier in september 1998 gestart. Ik had toen nog geen enkele notie van de antroposofie. Een bevriend verpleegkundige had gehoord dat de toenmalige verpleegster bij Iona met pensioen ging. Of ik geen interesse had in de vacature? Er was een functie voor 19 uur beschikbaar en, jawel, ik kon aan de slag. De sector was me niet onbekend. Ik heb zelf een gehandicapte zoon. Jarenlang heb ik twee jobs als verpleegkundige gecombineerd: ik werkte zowel hier op Iona als in het Sterrenhuis in Brasschaat. Pas toen ik 65 werd, ben ik gestopt bij het Sterrenhuis. Sindsdien werkte ik 12 uur op Iona in plaats van 19 uur.
Nu ik zeventig word, ga ik volledig op pensioen. Mijn vier kinderen zijn het huis uit en ik ben verhuisd naar een appartement. Mijn derde kind verblijft tweewekelijks een weekend bij mij. Hij is 42 jaar en woont omwille van zijn zware fysieke handicap in een zorgvoorziening. ”
Je werkte bijna een kwarteeuw in onze zorggemeenschap. Hoe heb je Iona doorheen de jaren zien evolueren?
“De filosofie en de manier van werken zijn grosso modo dezelfde gebleven. Wel zijn er nu meer bewoners dan vroeger, is de studiowerking erbij gekomen en zijn een aantal cliënten volwassen geworden en extern gaan wonen. Wat altijd gelijk is gebleven, is de fysieke gezondheid van de mensen. Natuurlijk waren er ieder jaar cliënten die een verkoudheid of de griep kregen en was er hier en daar een wondje dat ik moest soigneren. En in al die jaren ben ik ook een paar keer met iemand naar de spoeddienst moeten gaan. Maar verder is het echt opvallend hoe krachtig en gezond onze gasten zijn. Ik vind dat ook niet zo verwonderlijk. Ze zijn veel buiten, eten gezond biologisch voedsel, genieten van voedende sociale contacten en activiteiten en verblijven in een fijne, groene omgeving. Zo bouwen ze dagelijks aan een sterk gestel.”
Wat waren jouw voornaamste taken bij Iona?
“De medicatie, doktersbezoeken en vaccinaties opvolgen. Concreet ging ik naar de apotheek om de homeopathische korrels en klassieke medicatie te bestellen en af te halen en zorgde ik ervoor dat alle medicatie gecontroleerd en verdeeld werd. Ik volgde de toestemmingen van de ouders op voor alle medische aangelegenheden. En ik organiseerde de bezoeken en jaarlijkse controles bij de oogarts, neuroloog, tandarts, orthopedist, enzovoort.”
Heb je hier graag gewerkt?
“Heel graag. Ik heb geen dag tegen mijn zin gewerkt, ook al moest ik elke dag 60 kilometer rijden om hier te geraken. Iona is voor mij een soort tweede familie geworden. Ik heb altijd gevoeld dat de mensen veel vertrouwen in me hadden. Voor veel jongeren was ik toch wel een soort moederfiguur. Ik ben hier dan ook de oudste medewerkster. De grote vrijheid waarmee ik mijn werk mocht uitoefenen, heb ik ook sterk gewaardeerd. Ik voelde veel respect en mocht mijn werk op eigen tempo doen.
Het domein is natuurlijk ook prachtig, met al die weides en al dat groen. Niets is hier gesloten en dat werkt. Het is best bijzonder als je bedenkt dat we toch heel wat kinderen en jongeren begeleiden met ernstige sociale problematieken. Meerdere van hen hebben geen ouders meer, of zijn hier geplaatst via de jeugdrechtbank en hebben geen contact met de thuiscontext. Maar weglopen, dat gebeurt hier weinig tot nooit. De gasten ervaren de gemeenschap als hun thuis, als een tweede gezin als het ware. Ze zijn hier graag. Dat voel je. En het is mooi om hen doorheen de jaren steeds verder te zien evolueren. Ik denk dat we doorheen mijn hele carrière maar tegen vier of vijf kandidaat-bewoners hebben moeten zeggen: dit is jouw plaats niet. Voor de rest is dit een heel stabiele gemeenschap. Jongeren vertrekken doorgaans pas wanneer ze 18 of 21 jaar zijn, om terug naar huis te gaan of zelfstandig te gaan wonen en in een aangepaste werkplaats aan de slag te gaan.”
Toen je vijftig werd, ging je weer studeren. Vanwaar die keuze?
“Ik had altijd een A2-diploma verpleegkundige. Op mijn vijftigste verjaardag heb ik beslist dat ik een extra jaar wilde studeren om mijn A1-diploma te halen. Dat is hier positief onthaald. Ik mocht tijdens mijn werkuren naar de cursus en heb mijn diploma als psychiatrisch verpleegkundige gehaald. Veel mensen op Iona hebben psychosomatische en karakteriële problemen. Ik vond het interessant om alles wat ik geleerd heb tijdens dat extra jaar te kunnen inzetten in mijn werk.”
En nu is het aan je opvolger.
“Ja. Het heeft lang geduurd om iemand te vinden die me kon opvolgen. Blijkbaar is het niet eenvoudig om iemand te vinden met het juiste profiel. Ik kijk er echt naar uit mijn opvolger te ontmoeten en mijn kennis en onze manier van werken zo goed mogelijk te kunnen doorgeven. Zo kan ik dit hoofdstuk in schoonheid afronden en er mee voor zorgen dat het werk goed verdergezet wordt.
Het is een vreemde periode om te stoppen. Veel medewerkers werken thuis, er mogen geen externe personen binnen op het domein en vergaderen doen we online. Het is wel heel mooi om te zien hoe goed alles georganiseerd is de voorbije maanden qua hygiëne en opvolgen van de maatregelen. Tot nu toe zijn hier geen zieken geweest. Hout vasthouden dat dat zo blijft. Ik heb er wel goede hoop in. Zoals ik zei: onze mensen zijn geen kamerplanten. Ze brengen elke dag tijd door in de frisse buitenlucht en ze blijven actief. Iedereen heeft zijn taak. Want corona of geen corona, de dieren moeten eten krijgen, de tuin moet worden verzorgd. Dat draagt allemaal bij aan een goede gezondheid, zowel fysiek als mentaal. Tijdens de eerste golf was er wel veel ondersteuning nodig bij het omgaan met de angst en het aanpassen aan alle regels. Elke dag was er nieuws over doden, bezoek was niet meer toegelaten, niemand kon over en weer naar huis. Daar vroeg uiteraard heel wat begeleiding. Maar het heeft zijn vruchten afgeworpen. In het najaar, toen de tweede golf werd aangekondigd, is iedereen rustig gebleven. Het draait goed. En zo ken ik Iona ook. Hoe de medewerkers hier met de gasten omgaan… ik vind dat ontzettend mooi om te zien. Ze geven zich geen 100, maar 200 procent. Een uur langer werken is hier geen issue. Er wordt echt samengewerkt en samen geleefd. Ik vind dat fantastisch.”