De praatstok belandde deze keer in de virtuele handen van Nicky Rouzée en Angelika Lange. Petra interviewde hen via Hangout. Een gesprek over handen aan je lijf hebben, drempels overwinnen en de magie van de nachtwacht.
Sinds wanneer werk je bij Iona en was dit een bewuste keuze?
Nicky: “Dit is mijn derde schooljaar bij Iona. Ik ben hier als stagiair begonnen. Mijn stage bij de daklozen ging last minute niet door, waardoor ik ook mijn tweede stage bij Iona kon doen. Ik had een goede klik met Iona, dus ben ik hier blijven plakken.”
Angelika: “Ik ben nu ongeveer 25 à 30 jaar bij Iona. Het was een bewuste keuze om in de zorg te werken, maar niet om in het buitenland te gaan werken. Ik kom van Duitsland en ik sprak bij aankomst geen Vlaams. Mijn collega zei: “Ze kan geen woord Nederlands, maar ze heeft handen aan haar lijf.” Een maand later stond ik hier met mijn valiesje. Ik heb in de dagbesteding en in elke groep bij de kinderen en jongeren gewerkt. Nu werk ik sinds zeven jaar bij de volwassenen.”
Wat vind je het leukste aan je job?
Nicky: “Het blijft verrassend hoe de dag zal verlopen. Je komt telkens weer voor uitdagingen te staan. Nu start er bijvoorbeeld een nieuw schooljaar, dat is weer een nieuw avontuur. Ik geniet van de sfeer bij Iona.”
Angelika: “Die uitdaging is inderdaad leuk. Je moet ervoor zorgen dat je niet in een routine komt, en dat je elke dag een uitdaging ziet bij routineuze taken. Ik houd er ook van dat ik de vrijheid krijg bij Iona om zelf te bepalen wat ik doe binnen de dagbesteding. Daardoor ben ik bewust bezig wanneer ik matten weef of kaarsen dompel. Ik wil graag bij de pedagogie blijven en heb ervoor gekozen om met de volwassenen te werken. Ik was uitgekeken op het opvoedende stuk bij kinderen en jongeren. Ik wou begeleiden en socialiseren bij de volwassenen. Dat is een heel andere manier van werken.”
Welke andere job zou je graag willen doen binnen Iona?
Nicky: “Ik werk heel graag met de stagiairs. Ik heb er twee begeleid en zou dat graag verder doen. Iemand zijn die hen opvangt als het moeilijk gaat. Voor een bureaufunctie of zo heb ik geen ambitie, maar zoiets zou ik wel graag doen.”
Angelika: “Neem je de pedagogie van Iona dan ook mee? Want zo’n functie is anders dan in een andere voorziening.”
Nicky: “Daar kan ik alleen maar in groeien. Ik heb er nog onvoldoende ervaring in, maar niets belet mij om er een ervaringsdeskundige bij te halen waar nodig.”
Angelika: “Ik zou wel een dagwerking willen openen buiten het domein, zodat er nog meer een samenwerking komt tussen Iona en de maatschappij. Wanneer iemand een crisis krijgt, is het niet altijd makkelijk dat achter zich te laten. Je komt op het domein altijd wel iemand tegen die erbij was of ervan op de hoogte is. Toen Fionport opende, droomde ik ervan daar een theehuisje van te maken, met bijvoorbeeld koekjes van de bakkerij. Ik zou er dan met onze gasten koffie schenken en de mensen koekjes serveren. Zo’n ontwikkeling lijkt me mooi voor de toekomst van Iona. Het is een manier om onze visie ook nog meer naar buiten te brengen.”
Wat is jouw favoriete jaarfeest of plek bij Iona?
Nicky: “Mijn favoriete plek is ons plekje voor de nachtwacht. Het is voor mij een magische plek. Je komt er toe en sluit er de dag af. Er staat koffie en je kunt er zeggen wat je denkt. Je kunt er je ei kwijt en de sfeer is er goed. Soms blijven we er met de collega’s ook plakken na onze shift.”
Angelika: “Ik houd het meest van advent en Kerstmis. Misschien omdat ik dan iets moet overwinnen, namelijk het vuur. Ik heb me in het verleden ooit verbrand. Advent vieren met de appellichtjes, dat was een drempel die ik moest overwinnen. In het begin zong ik de liederen mee bij de muzikanten. Pas later durfde ik het aan om in de zaal te zitten en mee de spiraal te lopen. Ik houd van die hele eindejaarsperiode: het warme kaarslicht, de sfeer… Misschien doe ik daarom ook het kerstspel zo graag. Een jaar of twee lang vond ik het helemaal niet fijn. Dat was na het overlijden van mijn man, Bart. Misschien was ook daar een drempel gekomen die ik moest overwinnen, een onbewuste vraag die mij werd gesteld.”
Deze vragen willen de vorige Praatstokcollega’s jullie stellen:
Ine: “Nicky, stel dat je moet komen werken en je zit niet goed in je vel. Je hebt een baaldag. Wat kunnen collega’s op zo’n moment doen om jou op te fleuren?”
Nicky: “Ik laat niet snel blijken dat ik een baaldag heb. Omdat ik alleen op de dienst sta, kan ik dat moeilijk zeggen. Humor, mij doen lachen, me een koffie aanbieden, dat kan mij wel helpen. Niets speciaals eigenlijk, er gewoon zijn. Maar eigenlijk heb ik hier nog nooit een baaldag gehad. Wel herinner ik me dat ik eens heel moe was, omdat onze baby me bijna de hele nacht wakker had gehouden. Ik kreeg toen een goeie knuffel van Veerle en toen kon ik er weer tegenaan.”
Roos: “Angelika, je werkt al lang op Iona. Wat is het strafste dat je al hebt meegemaakt? Kun je die anekdote vertellen?”
Angelika: “Ik had vroeger een hond die meekwam naar Iona, Ziggy, een border collie. Ik ben op een zeker moment boos geworden op Ziggy, omdat ik onder tafel een kakske zag. Een cliënte boog toen beschaamd haar hoofd, want het was haar kakske, niet dat van de hond. Ik ben niet boos geworden op de cliënte, maar heb wel mijn excuses aangeboden aan Ziggy.
Een andere keer had ik een cliënte gevraagd om in een aparte ruimte een oefening te doen, omdat ze er in de groepsruimte niet toe kwam. Toen ik even later ging kijken, was ze aan het dansen en zingen op het liedje ‘Ich bin der Anton aus Tirol’. Het was duidelijk: dat apart zitten werkte niet.”
De vraag van de dag
Nicky, wat is het engste wat je ooit hebt gedaan?
“Alles achterlaten en verhuizen naar Brussel, om er mijn eigen leven uit te bouwen. Ik was twintig en kende er niemand. Later ben ik naar Lier verhuisd. Ook dan moest ik terug alles terug opbouwen en vertrouwen op mensen. De eenzaamheid bij zo’n nieuwe start is echt beangstigend, maar er zijn veel mooie dingen uitgekomen
Angelika, van welk vakantiesouvenir word je steeds blij?
“Van de olifantjes die ik op reis vind en meebreng. Ik ben gek op olifanten. Ook andere mensen weten dat en brengen wel eens een olifantje of een afbeelding van een olifant voor me mee. En de ervaringen met de mensen, dat zijn ook mooie souvenirs.”
Wie kiezen jullie voor de volgende praatstok? Welke vraag zou je aan deze collega willen stellen?
Nicky: “Ik wil aan Erika vragen: welke tips zou je een stagiair kunnen meegeven wanneer die aan de slag gaat bij Iona?”
Angelika: “Ik vraag graag aan Jan Jacobs: als de vaccinaties verplicht worden voor de medewerkers in de zorg: hoe ga jij daarmee omgaan en wat gebeurt er dan met Iona en met mensen die zich niet laten vaccineren? Ik denk dat het moeilijker is voor een kleine organisatie dan voor een grote. Ik zou niet graag in jouw schoenen staan, want dit is echt een moeilijke situatie.”