Henri Van Damme, een van onze allereerste bewoners, verhuisde in de zomer van 2020 naar zijn eigen woonplek. Een grote en moedige stap, na maar liefst vijftig jaar op Iona te hebben gewoond. We belden met Henri om te horen hoe het hem vergaat.
Henri, je bent vorige zomer verhuisd. Waarom nam je die beslissing?
Henri: “Ik heb er heel lang over nagedacht en er met veel mensen over gepraat. Met de begeleiders op Iona, met mijn ouders en met mijn pleegvader. Eerst waren mijn ouders er enorm op tegen. Ze kennen Iona ook al vijftig jaar. Ze vonden dat ik het goed had. Waarom veranderen? Het was inderdaad een heel grote stap. Maar het was een droom van mij om ook eens op een andere plek te wonen, met andere mensen om mij heen. Ik wist niet hoe ik het zou aanpakken en ik vond het heel spannend, maar ik wilde het proberen. Uiteindelijk heb ik, na heel lang twijfelen, de knoop doorgehakt. Op 30 juni ben ik verhuisd naar mijn eigen plek in Kessel.”
Hoe voelde je je toen je de knoop had doorgehakt?
Henri: “Er viel een enorme druk van mij af. Ik kan heel twijfelachtig zijn en ik had zo lang met het idee rondgelopen. Ik kon niet zomaar zeggen: “Leuk idee, ik doe het.”
Ik wist dat het ook enorm kon tegenvallen. Dus ik twijfelde en twijfelde. Na een gesprek met Susanne Leisegang, een van de medewerksters op Iona, heb ik uiteindelijk beslist om het te doen. Die avond toen ik naar bed ging, vroeg ik me af of ik er wel goed aan gedaan had. Toen ben ik weer even gaan twijfelen, maar de volgende dag was dat gelukkig voorbij. En toen begon het wachten…
Ik zou eigenlijk al rond 1 april 2020 verhuizen, maar door alle coronatoestanden besliste Iona dat we de verhuis beter wat uitstellen. De begeleiders vonden het wat teveel van het goede dat ik in zo’n moeilijke tijd ook nog zou moeten wennen aan een nieuw huis en een nieuwe omgeving. Want ja, zoiets blijft toch spannend. Uiteindelijk werd het geen makkelijke periode. Mijn pleegvader is in april overleden en door de maatregelen kon ik hem niet meer bezoeken. Hij wist dat ik alleen zou gaan wonen. Vorig jaar was hij nog op Iona geweest om mijn verhuisplannen te bespreken.”
Heb je nog contact met Iona nu je verhuisd bent?
Henri: “Jazeker. Ik woon niet ver van Iona. Ik kan er makkelijk met de fiets naartoe. Dat wilde ik ook. Als je vijftig jaar op dezelfde plek hebt gewoond, dan trek je de deur niet zomaar dicht. Of ik toch niet. Ik zou het jammer vinden mocht die band plots volledig weg zijn. Het was natuurlijk niet zo makkelijk de voorbije maanden om veel contact te houden. Iona heeft door de hele coronasituatie een tijd de deuren gesloten. Daardoor kon ik er ook niet meer langsgaan. Sinds half januari kan het gelukkig wel weer, al is het voorlopig alleen op maandag, om te werken. Ik werk mee bij de plantsoenen en in de groentetuin. Het is leuk om de gasten en de medewerkers dan terug te zien.”
Vertel je graag iets over hoe je jouw dagen het voorbije half jaar hebt doorgebracht?
Henri: “Als het mooi weer was, ging ik wandelen. Ik heb zeer veel gewandeld. Ik heb ook veel tijd thuis doorgebracht en veel gerust. Wat moest ik anders doen? Door de maatregelen kon je nergens naartoe. Naar de winkel gaan mocht niet, eens iets gaan drinken ook niet. Toen ik de eerste maanden ook niet mocht werken, ging ik vaak pas rond elf uur slapen en dan sliep ik ook tot elf uur uit. Ik heb me niet verveeld. Het voelde een beetje alsof ik in een vakantiewoning verbleef.”
Nu is je ritme anders?
Henri: “Ja, nu sta ik tijdens de week weer vroeg op om te gaan werken. Ik werk niet alleen op Iona, maar ook bij een boer in de buurt.
Achteraf gezien was het eigenlijk wel goed dat ik een tijd minder naar Iona kon komen. Als je ergens vijftig jaar hebt gewoond, dan heb je de neiging om daar elke dag weer naartoe te trekken. Uit gewoonte. In de coronaperiode kon dat niet. Ik moest dus wel hier blijven. Ik had daar in het begin echt schrik voor, dat het zwaar zou zijn. Maar eigenlijk heeft het mij geholpen. Door hier veel te zijn, kreeg ik het gevoel: ik ben hier thuis en ik ga mij hier settelen. Ik dacht: Dit is nu je plekje, Henri. Ik ben dus uiteindelijk wel blij dat het zo gelopen is. Het heeft me geholpen om me hier thuis te voelen.”
Woon je helemaal alleen of deel je jouw plek met anderen?
Henri: “Ik woon hier in principe alleen, maar ik heb wel goede buren. Zij zijn ook mijn verhuurders. Als ik ziek ben of een probleem heb, weet ik dat ik op hen kan rekenen. En ik kan ook altijd op Iona rekenen als er iets gebeurt. Ik weet dat ik er niet alleen voor sta. Dat was belangrijk voor mij. Ik wilde niet het gevoel hebben plots alleen op de wereld te zijn.
Het is ook leuk om te weten dat ik welkom ben op Iona als er bijvoorbeeld feesten zijn. Nu kunnen we natuurlijk niet feesten, maar ik weet dat ik welkom ben als er terug gevierd kan worden. Dan ben ik vrij om te komen of niet. Waarschijnlijk kom ik naar sommige feesten wel en naar andere niet. Ik zie wel.”
Mis je Iona?
Henri: “Goh. Eigenlijk niet, omdat er nog contact is. Natuurlijk moest ik in het begin wennen. Zeker omdat ik door de maatregelen geen bezoek mocht ontvangen. Al mijn vrienden wilden weten waar ik nu woon en ik wilde hen graag eens uitnodigen, maar dat ging allemaal niet door. Gelukkig mochten de mensen die mij bij een aantal zaken begeleiden wel nog binnen, met een mondmasker aan. Dat deed me wel deugd, om hen nog te kunnen zien. Zo voelde ik me niet zo alleen. Die maanden waarin ik niet mocht werken, miste ik het sociaal contact toch wel. Nu is dat gebeterd. Ik weet ook dat ik altijd mag bellen als er eens iets is. Grote boodschappen kan ik bijvoorbeeld moeilijk met mijn fiets doen. Dus als ik eens water of frisdrank wil kopen, dan komt iemand van Iona langs met de auto. Dat is heel fijn.”
Knap, Henri, de stap die je hebt gezet.
Henri: “De verhuurders zeiden dat ook. Dat ze het moedig vonden dat ik op mijn zesenvijftigste, na zoveel jaren op Iona, nog voor zo’n grote verandering koos. Het was ook echt spannend. En het is ook wel anders dan ik gedacht had. Ik moet nu veel zelf doen en er valt nog veel te ontdekken, want ik woon hier nog maar een half jaar. Het was een goede stap voor mij. Ik ben blij dat ik mijn droom heb gevolgd.”