De voorbije 12 maanden zijn voor iedereen wel een bijzondere, soms negatieve tijd geweest. Op welke wijze hebben onze kinderen met beperkingen die periode doorgemaakt? Hoe hebben hun ouders en bewindvoerders hierop ingespeeld? Drie ouders delen graag hun bevindingen.
Mama Karine: “Het jaar 2020 stond in het kader van ‘leren loslaten’. Op 9 maart 2020 kwam mijn partner terug uit Oostenrijk. Vijf dagen later werd ik ziek, met alle symptomen van covid-19, waardoor ik mijn zoon Arnaud niet naar huis kon laten komen. NIet veel later kwam ook de verwachte beslissing dat de gasten een tijdje niet meer naar huis mochten. Het was voor mij de start van een moeilijke periode, aangezien ik weet hoe belangrijk naar huis komen voor Arnaud is en hij psychisch sterk achteruit kan gaan.
Videobellen was duidelijk ‘het’ wondermiddel. Ik moet zeggen dat de begeleiding het in deze – voor iedereen moeilijke – situatie, heel goed heeft aangepakt om de situatie aan de gasten uit te leggen. De eerste maanden in lockdown zijn we dus zonder kleerscheuren doorgekomen.
Toen Arnaud op kamp vertrok, was het zoeken naar creatieve oplossingen om ervoor te zorgen dat bepaalde items, die op Iona lagen, in zijn valies terecht kwamen. Gelukkig had ik nog foto’s van bijna alle items van Arnauds valies van het jaar voordien. Zo kon ik aan de begeleiding aangeven wat ik nodig had uit zijn kast. Dat ik niet op Arnauds kamer kon komen om zijn valies voor het weekend te maken, was ook niet makkelijk. Alles went, al kijk ik wel uit naar de dag dat we opnieuw binnen mogen.
Ik ben blij dat de gasten bij Iona op een rustig, groen en vrij groot domein leven. Daardoor konden ze zowel in de zomer als in de winter ー met de sneeuw ー toch nog leuke activiteiten doen. Dit helpt mij als moeder om deze hele periode toch als oké te ervaren.
Ik kijk ernaar uit om met mijn zoon terug eens op stap te gaan, om terug op zijn kamer te mogen en zijn kleerkast uit te kuisen, om alle gasten terug te kunnen zien in hun leefruimte en opnieuw normale contacten te hebben met de begeleiding. Voor mij is 2021 het jaar van de hoop.”
Papa Johan: “Onze dochter Alexandra begreep niet wat er sinds maart vorig jaar aan het gebeuren was. Zelf het feit dat we haar tijdens de eerste lockdown een drietal maanden niet konden zien, was geen probleem voor haar. Natuurlijk hadden we heel regelmatig contact via Skype. Voor ons als ouders was dat een emotionele nood, voor Alexandra was het heel prettig.
De werkgebieden waren gesloten en alles draaide op een laag pitje. Voor onze dochter ideaal, in de zin dat ze veel minder veranderingen moest ondergaan. Er waren veel activiteiten in de groep, rustig, samen met de medebewoners. Het leek voor haar echt vakantie.
Wij vinden dat Iona, met haar strenge aanpak van de pandemie, heel goed heeft gehandeld. Ook de communicatie met de zorgcoaches verliep prima.”
Vader Erik: “De eerste ‘lockdown’ overviel ons, vrijdagavond 13 maart 2020. Normaal was die dag voor onze zoon de start van een weekendje thuis. We werden meteen en onvoorbereid voor de keuze gesteld: ofwel kon hij naar huis komen en hier blijven voor een nog niet bepaalde tijd, ofwel kon hij in Iona blijven voor een eveneens onbepaalde periode. We lieten de keuze aan Johan over; hij is ook al bijna 43 jaar. Zijn besluit stond meteen vast: tot nader order dan maar thuis.
Het was geen sinecure om Johan op een goede manier bezig te houden. Toch werd het een aangename periode, zowel voor hem als voor ons als ouders. Gelukkig zijn we beiden met pensioen, zodat wij tijd konden vrijmaken voor Johan. Echter, naar buiten gaan om te wandelen of om samen met hem te winkelen – wat hij zeer graag doet – was geen optie. Dan maar de tuin opzoeken. Wonderwel was Johan ons daar zeer behulpzaam… op zijn eigen rustige ritme.
Die periode tot 7 juni ー twaalf weken thuis!ー is goed verlopen. Johan geeft nagenoeg nooit blijken van zijn gemoedsgesteltenis. Toch merkten we dat hij opleefde toen de terugkeer naar Iona in zicht kwam. Hij houdt van de omgeving, van zijn vrienden en begeleiders, van zijn werk in de tuin. Ook de heldere structuur in zijn dagen en weken is voor Johan zeer belangrijk. De kortere lockdown in november/december verliep eveneens goed.
Johan heeft de corona-periode tot nu dus goed doorstaan, beter dan wij als ouders. We hebben het volste vertrouwen in de goede zorgen die door de medewerkers van Iona aan onze zonen en dochters besteed worden. Tegelijk was het enigszins teleurstellend dat we niet op de kamer van onze ‘poulain’ mochten komen, nu al meer dan een jaar lang. Anderzijds zijn wij zeer tevreden dat, door de uiterst voorzichtige aanpak van Iona, de uitbraak van besmettingen vermeden werd. Daarvoor spreken we graag onze dank uit.”